HİLKAT

Gözlerin, uçuyordu yanımda, belliydi.
Sözlerin kalbime bir taç gibi oturmuştu hürmetiyle.
Sevgini koynuma aldım ölüm niyetine,
Bak şimdi ölü sevgili, ölü ruhlu, ölü bedenli bir can,
Can bu yaşıyor ama,
Ölü hoyrat alkışlarda.
Ölü gözler, ölü sözler, ölü bir ruh taşıyorum bu süre,
Bir gün gelecek elbette senin sözlerin yanıma,
Kokun burnuma,
Sesin kulaklarımda yankılanacak,
Derdim sürekli ziyan olmuş ruhuma,
Bedeninin yargılanması büyük bir mahkeme içinde,
Suçlu suçsuz pek bir önemi yok,
Çoktan asılmış halbuki bu can.
Güneş gözlerine yansımış, belliydi,
Gözlerinde bir ayna gibi bana beni yansıtmış;
Sevgisiyle,
Sevgili yerine sen hiç aldın mı gökyüzünü koynuna?
Alkışladı mı yıldızlar ayrılık zaferinizi?
Tutup dedin mi güzel gülüşlü bir yıldıza;
Gereklilikler gereklilikler..
Elbette cevap verecektir sana,
Halbuki ziyan olmuş sözlerin, ne önemi var?
Toparlanmayacak sözler birikmiş şimdi bu gölgede.
Sistematik bir çok yanlışın içinde,
Ölümle burun buruna yaşamış yüreğim,
Aslında pek bir önemi yok,
Değeri yok,
Kısaca dünyayı toparlamak zor mu sevgilim?