Bilakis çok hoşumuza giderdi yalnızlık. Üstü tozlarla örtülü kalpleri bir kutu misali açıp içerisindeki canavarı ortaya çıkarmak pek işimize gelmezdi çünkü. Lakin işlerin değiştiği noktalar olmuyo değildi. Muhteris bahçıvanlar gibi gül açacak tomurcuk aradığımızda oluyordu. Sevgiden diyorduk hep, bunların hepsi sevgiden.
Gözü dönmüş duygularımızı görmez oluyorduk.
Muhtelif hisleri bir arada yaşadığımızda çok olurdu. Tersine dönüyordu işler çoğunlukla.
İncecik bir ip, çok ince. Sizi bilmiyorum ama tam da şu an üzerinde yürüyorum. Mülhem bir karakter oluyorum şimdi,
İlham nerede denirse;
Senden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder